Kilkakrotnie Dyer zaprzestawała swoich praktyk. Było to spowodowane przede wszystkim załamaniami nerwowymi i próby samobójczymi. Policja także interesowała się jej praktykami, kiedy to zaniepokojeni rodzice zaczęli zgłaszać tajemnicze zniknięcia dzieci z sierocińca. Jednym z takich dzieci była Helena Fry, której ciało wyłowiono z rzeki. Tego samego dnia wieczorem zaraz po odebraniu niemowlęcia ze stacji kolejowej, widziano Dyer z pakunkiem, dokładnie takim samym w jakim znaleziono dziecko. Wszelkie dodatkowe poszlaki wskazywały na winę położnej. Osadzona w wiezieniu w Londynie, została stracona przez powieszenie.

Nikt dokładnie nie wie, ile było ofiar seryjnej morderczyni, i pomimo że jej historia jest już bardzo odległa, do dziś intryguje i przeraża.

+++++

Od wieków za niechcianą ciążę odpowiadała kobieta. To ona stawała się nieczysta i potępiona, kiedy zachodziła w ciążę, nie będąc mężatką… i nic nie było w stanie zmazać jej grzechu. Nie dziwi więc specjalnie, że kobiety starały się fakt urodzenia „bękarta” ukryć.
Człowiek jako istota rozumna potrafi w różnych sytuacjach dawać sobie radę… w XIX wieku w Anglii stały się więc „modne” specjalne akuszerki… Po kryjomu przyjmowały one poród nieślubnego dziecka, po czym odnosiły je do specjalnego domu, gdzie mogło pozostać przez całe dzieciństwo, mając zapewnioną opiekę.
Oczywiście – nic za darmo. Za pobyt dziecka w takim domu, trzeba było zapłacić. Opłatę można było uiścić „z góry” za wszystkie lata pobytu, albo odpowiednią kwotę co tydzień, czy co miesiąc.
Niby wszystko grało, każdy był zadowolony, ale jak to w życiu bywa, również w tym biznesie znalazł się ktoś, kto chciał zarabiać więcej i więcej – nie ponosząc kosztów związanych z działalnością, czy innymi słowy – nie martwiąc się o byt branych pod opiekę dzieci. (…)

Niby wszystko było ok., bo dzieci umierały w zasadzie naturalnie, a przecież nikt nie prowadził statystyk takich urodzeń i nikt nie wnikał specjalnie jaka była przyczyna zgonu. Ich matki też niespecjalnie się nimi interesowały – po opłaceniu pobytu, mało która chciała zobaczyć dziecko, uważając, że problem ma już „z głowy”.  
W rzeczywistości dzieciom podawane było laudanum, które powodowało, że nie czuły głodu i po jakimś czasie umierały, ale… z wycieńczenia. (…)

Nikt nie interesował się dziećmi z nieprawego łoża, które tam przebywały.
Nikt nie kontrolował warunków, w jakich się chowały.
Nikt nie prowadził statystyk ile dzieci powinno tam być, ile umarło itd.
Dopiero w latach osiemdziesiątych zaczęto zwracać baczniejszą uwagę na tego typu placówki i kontrolować je coraz częściej.(…)

http://lalabu.blog.onet.pl/2009/10/04/smierc-setek-noworodkow/

Tygodnik Ilustrowany 1898 rok

Fabrykantki aniołków 

Tygodnik Ilustrowany 1898 rok

Przed kilku tygodniami odkryto szereg potwornych zbrodni, dokonanych w okolicach Warszawy. Pewna kobieta paliła w piecu urodzone w swojej jaskini niemowlęta; policya, gdzieś w stajence, pod podkładem ziemi, znalazła kompletny stos niedopalonych kości. Inna morzyła głodem dzieci, brane na garnuszek; niebożęta, jak opowiada naoczny świadek, składały się z kości, powleczonych skórą; stan zaś, w jakim je znaleziono, świadczy o długich cierpieniach, pożerających organizm i przedwcześnie przecinających dni żywota. Jeszcze inna-dzieciaki, brane wprost od matki, topiła w sadzawce po drodze do domu, a musiała uprawiać to niecne rzemiosło od dawna i systematycznie, skoro uznawała za stosowne ukrywać swoje nazwisko.

Obrazy to potworne, przejmujące do głębi duszy, a przecież prawdopodobnie nie jedyne, bo jeśli przypadek odkrył nam parę „fabrykantek aniołków”. To któż nam zaręczy, że dziesiątki nie pozostały w ukryciu, ażeby nadal prowadzić plugawy proceder!. I mimowoli myśli zwraca się ku tym kobietom, odartym z uczucia tkliwości dla bezbronnego maleństwa, i pyta się: czem są te baby-jędze nowoczesne, wprawdzie niepożerające dzieci, ale tak samo okrutne i nieludzkie? W wyobraźni mojej zjawia się twarz Skublińskiej: bezmyślne rysy, nacechowane zdziczeniem i ogłupieniem, nieprawidłowe czoło, wydatne kości policzkowe, słowem: typ, jak gdyby stworzony na powiększenie zbrodniczej kolekcyi antropologów-kryminologów. Nie wiem czy, czy fizjognomia Ostrouszkowej i towarzyszek jej zawodów nosi na sobie takie samo piętno zwyrodnienia, acz jest to rzecz bardzo prawdopodobna. Trzeba wyzbyć się wszelkich uczuć humanitarnych, ażeby ze spokojem w ciągu lat wielu palić w piecu niemowlęta, a raczej zupełnie i nigdy tych uczuć nie posiadać. Takie natury przychodzą już na świat z pewnem kalectwem uczuciowem, ślepota zaś taka – obłąkanie uczuciowo-moralne, jak wyraża się Mandsley – zwykle idzie w parze z posiadaniem pewnych stygmatów fizycznych.  (…)

Takie chwasty plenią się nie tylko na naszej glebie. Nawet sama nazwa „fabrykantek aniołków” nie jest pochodzenia swojskiego, lecz przybyła z obczyzny, w której od dawna zyskała smutne prawo obywatelstwa w łamach dzienników. Okolice wielkich miast, a więc i Berlina, Wiednia, Paryża, również posiadają hekatomby, czynione z niemowląt, i tam także są jędze, trujące dzieci, głodzące je i w inny sposób odbierające im życie. Różnica cała, że chyba nie znajdziemy wyuzdania Ostrouszkowej, palącej niemowlęta. Używane środki nie stają w takiej jaskrawej ze zmysłem wrażliwości społecznej. Ale plugawe fabrykantki istnieją, robią nawet majątek, czego u nas nie ma, i kończą dni swoje w dobrym bycie i spokoju.

Klęska jest powszechna, jak powszechnym zjawiskiem stały się wielkie miasta. Na wsi , dzieciobójczyni zwykle bywa odkrytą. Nie ma tam jeszcze zbrodni masowej i systematycznej, tem bardziej, iż warunki pozwalają matce wykarmić dziecinę. Dopiero wielkie miasta stwarzają stosowne podłoże. Życie wielkomiejskie , co do zaspokojenia potężnego instynktu przyrody organicznej, ukształtowało się jakniemoralniej; tysiące i dziesiątki tysięcy kobiet są pozbawione ogniska domowego i skazane na wycieranie cudzych kątów, i to w wieku, w którym młodemu dziewczęciu uśmiecha się życie, gdy ono marzy o miłości i w swem niedoświadczeniu gotowe jest dać posłuch pierwszemu lepszemu wyznaniu. Procent dzieci nieprawych, przychodzących na świat w miastach, jest bardzo znaczny. (…)

Jedna ze zbrodniarek brała wynagrodzenie; za połowę tej kwoty matka mogłaby znaleźć opiekę w przytułku i oddać dziecko do szpitala Dzieciątka Jezus. Niemowlę wzrastałoby u włościanki pod kontrolą, zanotowane w spisach odpowiedniego działu. Może i byłoby głodzone, może zginełoby przedwczesną śmiercią z powodu opieszałości i niedbalstwa, braku pomocy lekarskiej; ale w każdym razie miałoby także widoki doczekania się lat, w których samo zaczęłoby sobie radzić. Udostępnienie i rozszerzenie takiej kontroli, nie znosząc złego, przecież uniemożliwiłoby potrosze hekatomby, dokonane w piecach i wrzucanie niemowląt do stawów. (…)

Fabrykantki aniołów będą istniały, póki istnieć będą matki, zmuszone wyrzekać się własnych dzieci. Przed nami wynurza się postać, wyprowadzona przez Konopnicką, wśród nocy biegnąca, bo ustać nie ma siły pod własną zbrodnią-matka, która pod murem porzuciła swego bieluchnego synka i teraz może jest gotowa zbudzić sennych bolesnem wołaniem: „Są nas tysiące!”. I w uchu rozbrzmiewa pytanie, rzucone przez poetkę:

…O myślicielu, co pocznie matka?

To drobne dziecię?!

Milczysz… Jak ciemną jest życia zagadka  

Ileż łez w świecie! …”

Tam gdzie są tysiące matek w ten czy inny sposób porzucających swoje maleństwa, tam znajdą się fabrykantki aniołków z pośród zastępu, formowanego na zbrodnię od urodzenia i do reszty zahartowanego przez nędze i ciemnotę.

Kaliska fabrykantka aniołków 

Gazeta Kaliska 23 wrzesnia 1906 roku